De brandstofcel

Deze is oorspronkelijk uitgevonden/ontdekt in 1838, een oud beestje dus. Nasa stuurt de fuel cell sinds de jaren ’60 mee de ruimte in. Hot in space, maar hier op aarde moet ze nog trendy worden.

De brandstofcel is een elektrochemisch toestel dat chemische energie omzet in elektrische energie, een gelijkaardige werking zoals een batterij maar dan met constante voeding.
Het toestel op onze zolder, een kleine meter onder de zonnepanelen, is een brandstofcel type SOFC en laat het waterstof (H2) dat in het aardgas (CH4) zit reageren met de zuurstof (O2) uit de atmosfeer.
Deze centrale heeft een aardgasverbruik van 2,5 kW, hiermee levert het 1,5 kW elektrische energie en 0,6 kW thermische energie, dus 60% elektriciteit en 25% warmte (boiler), met een totaal rendement van 85%.

Omdat in de energiewereld alles draait rond efficiëntie, kan dit rendement nog gepimpt worden door er warmtepompen (en een elektrische auto) op aan te sluiten, zodoende wordt het totaalpakket een prijsbeest waar de bekerkast van FC Barcelona bij verbleekt.

Met een contract bij een groengasleverancier stoot je theoretisch geen CO2 uit. Je krijgt jaarlijks tot 13.000 kWh uit dit toestel dat niet groter is dan een wasmachine. Aangezien vandaag 1 kWh gas ongeveer 6 keer goedkoper is dan 1 kWh elektriciteit uit het net, heb je de investeringskost in minder dan 7 jaar terugverdiend (na wat jongleerwerk met de woonbonus en met subsidies van Europa en Vlaanderen).

Deze decentrale manier van energievoorziening heeft alles om ook in onze contreien een toppertje te worden.

Geen nadelen ? Toch wel volgens mijn vrouw, enkel leverbaar in het wit.